Massaproductie van de Azulejo werd rond dit tijdstip gestart. Dit was niet alleen als gevolg van een steeds groter wordende binnenlandse vraag, maar ook vanwege grote bestellingen uit Brazilie, een Portugese kolonie. Grote eenmalige bestellingen werden vervangen door de minder dure tegels met herhalend patroon. Kerken, kloosters, paleizen en zelfs huizen werden binnen en buiten bedekt met Azulejos. Vaak met uitbundige barok elementen. De meest prominente ontwerpers in de 18e eeuw waren Antonio Pereira, Manuel dos Santos en Antonio de Oliveira Bernardes. De stijl van deze periode wordt vaak de Joanin style genoemd omdat de productie samenviel met het bewind van koning João V.
Levensgrote figuren
In dezelfde periode verschijnen de eerste levensgrote figuren die gemaakt zijn met uitgesneden Azulejospanelen. Deze figuren waren vaak lakeien, hellebaardiers en elegant geklede dames. De levensgrote figuren werden meestal geplaatst bij de ingangen van de paleizen en patio’s. Ze werden gebruikt om bezoekers te verwelkomen. Deze figuren kunnen alleen gevonden worden in Portugal.
Inspiratie
In de jaren na 1740 veranderde de smaak van de Portugese maatschappij. Kleinere en meer subtiel uitgevoerde tegels in rococostijl werden steeds populairder. Veel inspiratie kwam uit het werk van Franse schilder Antoine Watteau. In Lissabon bij het Hertogen paleis Mesquitela zie je dit nog terug bij de gevel en in de tuinen er om heen. Later werden de neo-klassieke stijl, eenvoudige maar delicate ontwerpen steeds populairder. Deze invloed kwam uit Mexico en werden door verschillende kunstenaars in Portugal geïntroduceerd.
Portugese tegels samen met Marokkaanse tegels zijn op dit moment nog steeds populair.
